PEDAGOG SZKOLNY

Marzena Tomczak

pracuje w godzinach:

PONIEDZIAŁEK

10.45 – 12.45

WTOREK

9.50 – 11.50

ŚRODA

8.55 – 11.50

CZWARTEK

8.00 –   8.55
10.45 – 12.45

PIĄTEK

8.55 – 11.50

PLAN PRACY PEDAGOGA SZKOLNEGO

NA ROK SZKOLNY 2013/2014

I.  ZADANIA OGÓLNO-WYCHOWAWCZE:

1. Dokonywanie oceny sytuacji wychowawczej w szkole ze szczególnym uwzględnieniem charakterystyki uczniów zagrożonych niedostosowaniem społecznym
2. Stałe czuwanie nad prawidłową realizacją obowiązku szkolnego przez uczniów.
3. Prowadzenie poradnictwa dla rodziców – udzielanie porad ułatwiających rozwiązywanie trudności wychowawczych w rodzinach i w życiu szkolnym
4. Rozpoznawanie bieżących sytuacji problemowych w szkole, stała współpraca z wychowawcami.

II. PROFILAKTYKA WYCHOWAWCZA:

1. Kształtowanie pozytywnych postaw społecznych wśród dzieci i młodzieży
2. Poznanie dziecka i rozpoznanie jego warunków życia i nauki:

• Objęcie uczniów mających lub sprawiających trudności w realizacji procesu dydaktyczno-wychowawczego różnymi formami pomocy (organizacja zespołów pomocy koleżeńskiej, kontakt i współpraca z Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną, z instytucjami współpracującymi ze szkołą)
• Pomoc w rozwiązywaniu trudnych sytuacji życiowych dzieci i ich problemów szkolnych, podejmowanie środków zaradczych

1. Opieka nad uczniami wymagającymi szczególnej pomocy:

• Współpraca z nauczycielami i wychowawcami w pracy z uczniami sprawiającymi trudności wychowawcze
• Kontrolowanie frekwencji uczniów o wysokiej absencji
• Rozpoznawanie warunków życia, spędzania czasu wolnego przez uczniów

1. Udział szkoły w programie społecznym „Szkoła bez przemocy”:

• Zapoznanie/przypomnienie uczniom zapisów w „Kodeksie szkoły bez przemocy” w celu respektowania go przez całą społeczność uczniowską
• Udział uczniów i rodziców w apelu „Przeciwko przemocy”
• Konkurs dla uczniów i rodziców nt. „Moja bezpieczna szkoła”

–   Zorganizowanie „Dnia szkoły bez przemocy” – udział całej społeczności szkolnej

–   Przeprowadzenie zajęć profilaktyczno-wychowawczych w klasach I-VI nt. „Czuję się bezpiecznie w szkole – jestem asertywny”

1. Współudział w opracowaniu Programu Wychowawczego i Programu Profilaktyki

III. PRACA KOMPENSACYJNO-KOREKCYJNA:

1. Współpraca z Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną w zakresie opieki psychologicznej nad uczniami
2. Współpraca z nauczycielami w zakresie określenia trudności wynikających z rozwoju dziecka oraz innych przyczyn niepowodzeń szkolnych
3. Udział w pracy zespołów tworzonych przez nauczycieli i innych specjalistów pracujących w szkole z dzieckiem
4. Obserwacja i pomiar pedagogiczny (w kl. I-III) mające na celu rozpoznanie u uczniów ryzyka wystąpienia specyficznych trudności w uczeniu się

IV. POMOC MATERIALNA:

1. Dbanie o zapewnienie bezpłatnego dożywiania uczniom z rodzin o trudnej sytuacji materialnej – współpraca z MGOPS w Koźminie Wlkp.
2. Organizowanie pomocy materialnej w postaci odzieży, obuwia dla uczniów osieroconych, z rodzin wielodzietnych, patologicznych.
3. Organizowanie „Spotkania opłatkowego” dla uczniów z rodzin potrzebujących wsparcia finansowego.

V. ORGANIZACJA PRACY WŁASNEJ:

1. Stała współpraca z władzami szkoły, wychowawcami, nauczycielami, Samorządem Uczniowskim, pielęgniarką szkolną w rozwiązywaniu problemów opiekuńczo-wychowawczych
2. Zapewnienie w rozkładzie zajęć możliwości kontaktowania się uczniów i rodziców
3. Prowadzenie dokumentacji:

• dziennik zajęć pedagoga szkolnego
• notatki służbowe
• ewidencje uczniów wymagających szczególnej opieki wychowawczej, pomocy materialnej

1. Podnoszenie kwalifikacji poprzez udział w kursach i warsztatach dotyczących profilaktyki i wychowania.

Koźmin Wlkp., dn. 03.09.2012 r.

„Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały.

Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły.”

Adele Faber i Elaine Mazlish

Autorki w 6 rozdziałach mówią, co zmienić, żeby lepiej komunikować się z dziećmi.
Chcę Wam gorąco polecić ten poradnik. Szczególnie matkom, lecz nie tylko.

Dobra komunikacja przyda się wszystkim.

Co konkretnie można znaleźć w poradniku?

Po pierwsze:
Jak pomóc dzieciom, by radziły sobie z własnymi uczuciami?
Brzmi to trochę odstraszająco i nader psychologicznie. Po przeczytaniu niejeden może pomyśleć: moje dziecko sobie radzi.
Jest jedna rzecz bardzo ważna i wartościowa w tym rozdziale. Autorki zwracają uwagę na to jak często negujemy uczucia dzieci czy w ogóle uczucia innych. Począwszy od tego, że kiedy dziecko mówi, że nie jest głodne, każemy mu jeść, bo “tak mało zjadło”. Albo kiedy mówi, że jest mu ciepło, a my każemy ubrać rękawiczki, bo nam jest zimno. Od tego począwszy. A skończywszy na tym, że kiedy widzimy nasze dziecko smutne lub złe, najlepiej skomentować to słowami “wyglądasz jakbyś był zły/smutny/…” i zachęcić w ten sposób do zwierzeń niż na siłę pocieszać lub wmawiać, że nie ma powodu do swoich uczuć.

Po drugie:
Zachęcenie do współpracy.
Co zrobić, kiedy dziecko nagminnie się spóźnia, nie sprząta, zapomina i tak dalej, i tak dalej,    i tak dalej…
Autorki zaznajamiają z metodami działania. Wbrew pozorom jest wiele skutecznych metod.
Metoda numer jeden, bardzo ważna brzmi “używaj jak najmniej słów”. W wychowaniu nie chodzi o moralizowanie, czepianie się, tłumaczenie, prowadzenie wywodów i kazań.                   W wychowaniu chodzi nauczenie samodzielności,  żeby to osiągnąć trzeba dać dziecku szanse na myślenie, dochodzenie do wniosków, zdobywanie wiedzy, naprawianie błędów.

Po trzecie:
Zamiast karania
Nie chodzi o “bezstresowe wychowanie” jak wiele z was może pomyśleć. Okazuje się jednak, że można wychowywać naprawdę bez stosowania kar, bo kary są krzywdzące, kary godzą w poczucie wartości. Na dobry początek autorki proszą czytelników o przypomnienie sobie własnego dzieciństwa i reakcji na kary, które stosowali rodzice wobec nas. I czy były one skuteczne?

Po czwarte:
Zachęcanie do samodzielności.
Po przeczytaniu tego rozdziału wyobraziłam sobie, że jestem matką, która nagle zyskuje świadomość swojej nadopiekuńczości w pełnej krasie. Dalej wyobraziłam sobie jak trudne byłoby wprowadzenie zasad zaproponowanych przez autorki… Myślę, że dla każdej matki to dobry test… Bo czy można żyć bez udzielania rad, zwłaszcza swojemu dziecku?

Po piąte:
Pochwały.
Chodzi o to, żeby chwalić nawet za złe, mówiąc przewrotnie. Kiedy zwracamy uwagę tylko albo w przeważającej mierze na złe rzeczy, które robią dzieci, zaniżamy ich poczucie własnej wartości, budujemy ich wizerunki jako złych i nieudanych dzieci. A kiedy zaczynamy w przeważającej mierze zwracać uwagę na ich starania i dobre uczynki, i chwalimy ich za nie, ich poczucie wartości wzrasta, własny ich obraz zmienia się na pozytywny, a oni robią wiele, by ten obraz wzmocnić i zachować.

Po szóste:
Uwalnianie dzieci od grania ról.
Nasze dziecko się wiecznie spóźnia: dostaje łatkę spóźnialskiego i nieodpowiedzialnego.
Nasze dziecko ma ciągle bałagan i ciągle coś gubi: dostaje łatkę bałaganiarza, flejtucha, niezdary.
Nasze dziecko jest uparte zupełnie jak nasza teściowa lub jak jego ojciec, który okazał się złym wybrankiem: dziecko jest ciągle porównywane. A do kogo? Do czarnej owcy w rodzinie.
”Zdajmy sobie sprawę – piszą autorki – jak bardzo jest to krzywdzące i niesprawiedliwe.”